มันจะมีความท้าทายชนิดนึงสำหรับช่างภาพที่เป็นอมตะตลอดการ นั่นก็คือการถ่ายภาพให้ได้อย่างที่อยากได้เลย ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลยนะ เพราะนี่เปรียบได้เหมือนข้อสอบ ที่เราต้องกลั่นความรู้ ประสบการณ์ และพลังในตัวเรา ผ่านเข้าทางกล้องถ่ายภาพ ซึ่งให้ผลมาเป็นคำตอบ(ซึ่งก็คือภาพถ่ายของเรา) คำตอบของเรานั้น จะถูกน้อยผิดมากแค่ไหนนั้น ไม่ใช่เราเป็นผู้ตัดสินภาพเราแต่เพียงผู้เดียว 

ตั้งแต่เริ่มต้นปีใหม่นี้ เราก็มีความรู้สึกที่ว่า ปีก่อนหน้านี้เราได้ปิดท้ายปีไปด้วยการถ่ายภาพที่หนักหน่วงเอาเรื่อง เราอยากพักใจ เราอยากสงบ (นิดนึง)แต่เราก็ยังอยากถ่ายภาพอยู่นะ แน่นอนเราไม่ทิ้งการถ่ายภาพแน่ ๆ เพราะการถ่ายภาพมันเป็นส่วนหนึ่งสำคัญของเรา 

ไม่ทราบจริง ๆ ว่าอารมณ์ไหน แต่เราก็บังเอิญไปนึกถึงหนึ่งสถานที่ ๆ เราไปทุก ๆ ปี

ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรเลยมันก็มีประโยคขึ้นมาในหัวสมองว่า“เราอยากถ่ายภาพเหยี่ยว”

รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นว่า เราได้กำลังเดินทางไปบางชันแล้ว หรือที่รู้จักกันว่าเป็น หมู่บ้านไร้แผ่นดิน

มันเหมือนเป็นธรรมชาติของเคมีในสมองของช่างภาพนะ ว่าเมื่อเราตั้งใจที่อยากจะถ่ายสิ่ง ๆ หนึ่งมาก ๆ แล้วเราจะเพียงนึกถึงและถามตัวเราเองเกี่ยวกับสิ่ง ๆ นั้นแบบว่า เราจะถ่ายยังไงดี อารมณ์ของภาพแนวไหน จะไปถ่ายทันไหมนะ ช่วงระยะเลนส์ที่เราเอามานั้นพอไหม … และคำถามอื่น ๆ อีกมากมายที่วนเวียนอยู่ในหัว (ทั้งในขณะที่เรารู้ตัว และเราไม่รู้ตัว)

เนื่องจากว่าเราได้มีโอกาสมาหมู่บ้านไร้แผ่นดินนี้ทุก ๆ ปีอยู่แล้ว เรื่องของความคล่องตัวในการเดินทางมานั้นได้กลายเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเรา เรารู้ว่าเราต้องไปให้ทันก่อน 15:00 เพื่อจะได้มีโอกาสถ่ายเหยี่ยวได้แบบแน่นอน(หลายคนบอกว่าเราชอบไปเร็ว เราคิดว่ามันเป็นการที่เราไปก่อนเวลาเพื่อการเตรียมตัวและเตรียมใจ)

สำหรับที่นี่แล้ว“มันหมู”คือเหยื่อที่ใช่ล่อนกเหยี่ยว ก็ไม่ได้เป็นอะไรที่แปลกไป เพียงแต่อันนี้เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาตัดออกมาเป็นก้อนลูกเต๋า ซึ่งเราก็แบบ เออดีนะ จะได้แบ่งให้เหยี่ยวได้เยอะ ๆ ได้หลาย ๆ ตัว :D

มันเป็นสิ่งที่สวยงาม ความเรียบง่ายของธรรมชาติ เราเห็นเหยี่ยวจำนวนมากมายบินว่อนอยู่บนเรือ เราก็สังเกตนะ ลองหาจังหวะการโฉบเหยื่อล่อ (มันหมูที่ได้โยนลงไปในทะเล)จังหวะการโบยบิน การกางปีก และอีกหลายหลายอิริยาบถ ต่าง ๆ นานา 

เหมือนจะรู้อยู่แก่ใจนะว่า70 – 200mm ที่เราเอามานั้นคงไม่ค่อนข้างจะเพียงพอต่อการเก็บสักเท่าไหร่… เท่านั้นก็คิดถึง 300mm เข้าเลย แต่ก็ไม่เป็นไร ไหน ๆ ก็มาแล้วเราก็ไม่ควรมาให้เสียเที่ยว ภาพในหัวเรายังพอเป็นไปได้อยู่ เราวางทิ้งกล้องไว้สักพักนึงเลยนะ อยู่กับธรรมชาติ ดูเหยี่ยวจำนวนมากมาย บินวนไปวนมา ฟ้าก็สวยงดงาม … เพียงเท่านั้น ยกกล้องขึ้นมาถ่าย จบ … 

นี่คือผลของความนึกคิด ความรู้สึกที่ใช่ ณ สถานที่และช่วงเวลานั้น เหยี่ยวอันมากมาย บินไปมาบนท้องฟ้า ขนาดอาจจะจะแตกต่างกันไปบ้าง ซึ่งก็เป็นจากระยะห่างที่แตกต่างกันออกไป บ่งบอกได้ถึงความเยอะนั่นเอง ภาพนี้คือความรู้สึกอิ่มเอมกับสิ่งมีชีวิตและธรรมชาติที่เรารัก

และนี่คือภาพการสร้างสรรค์ และเรื่องราวจากภาพในหัวของผม … สู่ภาพถ่าย